Maandag 20 juni 2016
Ontwaken op Karathonas Beach, bij Nafplio, Griekenland
KM
Coördinaten 37,54612   22,82049

De baas is er klaar voor

Het is een uur of drie rijden naar de haven van Patras, en we moeten 14:00 uur inchecken.
Dus rijden we tegen elf uur in de ochtend maar weg van deze plek aan het strand, dat ondertussen al weer aardig volloopt.
Langs het strand rijdend worden we zelfs al uitgezwaaid door enkele oudere Griekse stellen die op de twee voorgaande dagen op exact dezelfde plek zaten. Ja, we maken snel vrienden.

We rijden via Korinthos, en dan de EO8A naar Patras. Al zolang we met de camper in Griekenland komen, zolang zijn ze al met deze weg bezig. En zoals wij de vorderingen van de laatste jaren kunnen beoordelen, zullen er nog heel wat jaartjes overheen gaan voordat de weg klaar is.

Vóór Patras houden we Pirgos aan, en rijden dus geografisch gezien

boven de stad langs, maar op de kaart onderlangs. De stad voorbij dus, en niet de allereerste afslag ‘Porto’, want dan word je de halve stad doorgestuurd, en kom je eerst ook nog langs de oude haven.
Vertrekken vanuit Patras gebeurt echter in de nieuwe haven, die ondertussen echter ook alweer enkele jaren oud is.
Bij de haven aankomend zien we opvallend minder vluchtelingen dan in voorgaande jaren, toen de leegstaande fabrieksgebouwen nog bijna uitpuilden van de (uitsluitend) mannen die noordelijker in Europa een beter bestaan zochten.
Of ze afgeschrokken zijn door de betere veiligheidsmaatregelen in de nieuwe haven?

Zoals altijd moeten we eerst de tickets afhalen in het havenkantoor, waar we ook de kartonnen bordjes met ‘Ancona’ en ‘Camping on Board’ ontvangen. Die moeten achter de voorruit zodat het havenpersoneel kan zien wie en wat naar waar moeten.
Bij de laatste controle krijgen we ook zoals altijd bezoek van een beambte die in alle hoeken en gaten, waar maar enigszins een sterk vermagerde illegaal in opgevouwen zou kunnen zitten, een blik met zaklamp wil werpen.

Na deze controle rijden we de grote P op waar de ferry’s aangemeerd liggen.  ‘Onze’ Anek ligt er al. We zullen echter nog ruim anderhalf uur op de P moeten wachten, ingeklemd tussen de snikhete zon en het bloedhete beton. En ingeklemd tussen een grote groep verhitte en ongeduldige Franse camperaars.
Wij staan vooraan in één van de rijen. Ik zie op een gegeven moment dat een personeelslid van de ferry een heel duidelijk (althans voor mij….) gebaar maakt naar een vrachtwagenchauffeur – die naast de ferry staat te wachten - dat die met een grote boog het schip in mag rijden, maar de Fransen zien dat als een kans om massaal te proberen de ferry in te rijden.
Dat loopt uit op een chaos, want ze mogen er niet in, en vervolgens keren ze om en zetten ze kriskras de campers op de P, en vóór ons. En dan maar verontwaardigd mopperen op het bootpersoneel dat ze geen goede instructies geven. Hoezo, í k snapte het toch wél?
Ik weet niet precies wat het is, maar ik heb helemaal niks met Fransen. Ze spreken vaak geen woord over hun grens (of ze verrekken het), en ze hebben toch het idee dat de hele wereld van hun is. Maar goed, dat is mijn beleving tot nu toe.
Al wachtende eten we dan maar de heerlijke onderweg bij de Lidl gekochte met fêta gevulde bladerdeegflappen op, die op het zwarte dashboard en achter de grote voorruit lekker warm zijn gebleven. Tja, dat heet efficiënt gebruik  maken van natuurlijke energie.

Tegen vijf uur kunnen we pas de boot op, terwijl dat ook de geplande vertrektijd is. Stressen dus voor het bootpersoneel. Nou gedragen die zich altijd wel gestrest. Aan alle kanten wordt er geroepen, geschreeuwd en gefloten om de campers op de juiste plek in het schip te krijgen. Wij krijgen helaas geen plek op de eerste rij langs de ‘ramen’ (grote ronde openingen in de zijwand van het schip), maar op de tweede. En we komen niet zo handig uit: onze buren zijn Engelsen met een Engelse camper, en we komen met onze zijdeuren bijna precies tegenover elkaar te staan. Hopelijk zijn het gezellige Engelsen. Ach, het had nog slechter gekund; het hadden Fransen kunnen zijn….

Die Fransen hebben weer het hoogste woord aan dek. Ze zijn het niet zo eens met de verdeling van de plekken. Uit hun gebaren en ons slechte Frans begrijpen we dat ze graag op een bepaalde manier bij elkaar willen staan, en ze hebben klaarblijkelijk het idee dat ze het ferrypersoneel kunnen beïnvloeden. Dan kennen ze deze  Grieken echter nog niet…J

Er blijft naast ons op het dek nog een grote plek vrij die straks bij de tussenstop in Igoumenitsa waarschijnlijk helemaal opgevuld zal worden. Als we eenmaal varen wordt de plek tijdelijk opgevuld door een stuk of twintig Fransen (die ongeduldigen van vanmiddag) die in een kring gezeten op hun klapstoelen het hoogste woord en lied hebben. Als ik terugkom van mijn tweede keer douchen binnen een uur (het is enorm benauwd)zegt Monique dat we net uitgenodigd zijn om ook een borrel te drinken. ‘Ik dacht het niet, Monique!’.

Gelukkig zijn ze met een uurtje weer weg, en is het heel even rustig. Tegen middernacht komen we aan in Igoumenitsa voor de tussenstop, en is het gedaan met de rust. De ferry loopt achter op schema, en dat is te merken aan het extra gestreste gedrag van de  bemanning die zo snel mogelijk moet proberen de boot helemaal vol te proppen met campers en vooral vrachtwagens.
We maken dit ondertussen al zo’n tien jaar mee, maar deze keer is het extra hectisch. Als enkele camperbestuurders niet snel genoeg de aanwijzingen begrijpen, worden ze nog net niet de camper uitgesleurd door het personeel, die dan zelf maar de camper op de juiste plek zetten.
Het is bijna leedvermaak…

Als de boot eenmaal weer de haven van Igoumenitsa uitvaart volgt er gelukkig een rustige nacht op een rustige zee.

Truste

Maandag 20 juni 2016
Overnachten op een ferry van Anek Lines
op de Adriatische Zee, ergens tussen Igoumenitsa en Ancona