Donderdag 2 juni 2016
Ontwaken op Lykodimou Beach, Greece
KM 53379
Coördinaten 36.28718, 22.92288
Ontwaken op Lykodimou Beach, Greece
KM 53379
Coördinaten 36.28718, 22.92288
Nog steeds zitten we in de na-het-kanogevalletje sfeer.
We willen vandaag verder over het eiland. De kano geven we op hebben we besloten. Ik wil wel nog terug proberen te gaan om de waterdichte Olympus camera op te halen. Zo'n klein ding kan ik wel in mijn zak steken. Monique is het er nog niet helemaal mee eens maar om 07:30 hak ik toch de knoop door.
Naar de plek-des-kano’s zwemmen gaat hem niet worden. Ik besluit om toch maar te gaan lopen en klimmen. Ik heb het gisteren
Ik doe wel een verbandje om een knie en ene lange broek aan om vuil in de wond te voorkomen. Goed zal het klimmen sowieso niet zijn voor mijn knie, maar ik wil toch nog even zien hoe de kano erbij ligt, én zoals gezegd dus ook wel mijn Olympus waterdichte camera terug. Maar natuurlijk is dat eigenlijk ook niet belangrijk.
Na wat geklauter en overwinnen van mijn hoogtevrees, en het vinden van de juiste route, kom ik na een kwartier bij de kano uit. Die ligt er nog net zo. Ik inspecteer hem en zie dat er diverse scheuren in de buitenwand zitten. Misschien zou er met een hele gladde zee mee te varen zijn geweest op een korte afstand, maar dat is vandaag dus nog steeds niet het geval.
De kano leg ik nog wel wat hogerop, en laat de peddels, vesten en andere accessoires erin achter. Die spullen zijn te groot om mee te klauteren. Dag kano, het was leuk met je maar toch ook weer niet.
Met de camera maak ik nog wat foto’s van de kano en omgeving en vertrek dan weer richting camper. Monique houdt me de hele weg (voor zover ik in het zicht ben) in de gaten.
Na het wederom overwinnen van mijn hoogtevrees (en die is fors) kom ik gelukkig weer heelhuids bij Monique aan. ‘Kijk, dat heeft het baasje goed gedaan hé?’, zeg ik… J
Mijn knie is wat minder dankbaar merk ik. En zie ik ook. Tja, de dokters en assistentes op mijn werk zullen het ook allemaal wel niet zo slim vinden.
Maar ik moet maar vertrouwen op het zelfgenezend vermogen van mijn Goddelijke lichaam…
11:00 uur vertrekken we van deze in vele opzichten bijzondere plek. We zullen er nog vaak aan terug denken.
Ons plan is voorlopig om boodschappen te doen bij een supermarkt in Aroniadika. We hebben gelezen dat dat wel één van de grootste supermarkten van het eiland is. En hij ligt op de route. En al zou hij niet op de route liggen, zo ver ligt het hier allemaal niet uit elkaar.
We komen eerst langs twee aardige kerkjes.
De eerste is de ‘church of Agios Nikon’(36.28413 22.97091) en de tweede de ‘Monastery of Saint Theodor’ (even geen coördinaten, maar op dezelfde route en vlakbij het hospitaal).
Nikon is een alleraardigst klein kerkje in Byzantijnse stijl
maar helaas gesloten.
Theodor heeft wel zijn deur geopend en is op zijn minst ook alleraardigst.
Aroniadika is een net klein dorpje, zoals bijna alle dorpjes op Kythira net zijn. Heel anders dan op grote delen van het vasteland. Wel wat leegstaande en vervallen huizen her en der, want Kythira heeft net zoals veel andere delen van Griekenland slechte economische tijden gekend (ja, nog slechter dan nu), en vele Grieken zijn het binnenland ontvlucht om naar de grote stad te gaan, of nog verder, naar bijvoorbeeld Australië.
Op weg naar de super zien we meteen al twee leuke horeca-gelegenheden: Kafeneon
Ouzeri Theodoros en Taverne Maro. Bij de eerste zitten wat toeristen, en bij
Maro vooral locals. Misschien straks maar eens een van beide bezoeken.
De supermarkt dan (36.26646, 22.96802). Een uitstekend uitgeruste winkel met alles wat we eventueel nodig zouden hebben. Wij hebben vooral flessen drinkwater nodig, brood, wat frisdrank, beleg, een fles vol borrels, wasmiddel , nog wat, en slippers voor mij. Ja, slippers, want die heb ik thuis laten liggen. Dat heb ik al vaker gedaan, dus ik heb straks thuis nog meer slippers.
Helaas gaat het hem hier niet worden met de slippers. Of de maat is niet goed, of ik zou er de deur niet mee uit durven.
Volgende winkel misschien meer succes. Hoewel we merken dat dit nou niet echt de vakantiebestemming van de overkill-aan-op-toeristen-georiënteerd-spul is.
Maar gelukkig heb ik altijd de crocs nog. Maar daar durf ik ook alleen maar net de camperdeur mee uit. Ik heb altijd gezegd: ‘zulke dingen trek ik nooit aan!’. Toch moet ik toegeven dat ze wel gemakkelijk zijn rondom de camper.
Het is trouwens ook altijd lachen als camperaars in Griekenland die dingen buiten de deur laten staan. Zwerfhonden lijken er gek op te zijn, of gek van te worden. Het zal niet de eerste keer zijn dat we twee honden om één crocs hebben zien vechten. En het baasje van de croxx erachter aan.
Ik heb buiten de supermarkt een waterkraan met aangekoppelde slang gezien. Ik vraag of ik water mag tanken voor de camper en dat mag.
Dan parkeren we de camper ergens tussen ‘Theodorus’ en ‘Maro’ in, en dubben bij welke we wat zullen eten en/of drinken. Kafeneon Theodorus is meer van het drinken en de kleine hap, lijkt het, en wij zijn op dit moment meer van de grote hap. Maro is een tent pal aan de straat waar de ene local na de andere aanwipt of langstoetert.
Daar moeten we zijn!
We eten een heerlijk maal bestaande uit een Griekse salade, Mousaka, chicken souvlaki, en tzatziki met wat brood. En een halve liter witte wijn waarvan ik slechts een half glas drink (nog rijden hé).
Dus kun je nagaan hoe gezellig Monique na het eten is! Een keileuke tent is dit, in een echte Grieks straattafereel ambiance. Ook voor pitta’s gyros en souvlaki kun je hier uitstekend terecht, zien we.
Van de uitbaatster krijgen we een informatieboekje over Kythira, en dat belonen we uiteraard met onze Hollandse MM2-klompjes.
Op weg maar weer. Als we in de camper zitten ziet Monique opeens iets wat op een brievenbus lijkt. Monique had het plan om moeder Thea (da’s net zoiets als moeder Theresa maar dan meer eigen) een kaart te sturen. Die hadden we eerder in Agia Pelagia al gekocht. De brievenbus is net vóór het Kafeneon, maar omdat het alleen maar een gele bus is zonder wat voor opschrift dan ook, en waarvan dan ook nog de klep is vastgeroest, vraagt Monique eerst binnen in het Kafeneon of dat wel een brievenbus is.
De dame binnen komt behulpzaam mee naar buiten en doet voor hoe de kaart erin moet. Monique twijfelt nog steeds aan de echtheid van de bus, maar de dame lijkt ons toch te doen geloven dat het ding echt elke dag geleegd wordt. Vooruit en erin dan maar. Als vorm van bedankje koopt Monique er maar een lekkere Freddo om mee te nemen.
Het locale volk op het terras van de kroeg er tegenover krijgt alles mee en zwaait uitbundig als we even later met de camper voorbij rijden naar onze volgende bestemming. Vijf minuten later nog uitbundiger als we toch de verkeerde kant op bleken te rijden en Aroniadika nogmaals doorkruisen.
Op naar Limnionas Beach. Daar hebben we foto’s van gezien en die staan ons heel erg aan. Een mogelijk probleem kan echter zijn de begroeiing langs de weg ernaartoe. Camperforum(.nl)genoten Julian & Stina zijn er eerder dit jaar geweest en schreven dat ik de electrische takkenschaar maar vooruit moest sturen wilden we met een krasvrije camper op het strand aankomen. Nou wil wel het geval dat hun camper 235 breed is en de onze 205, dus we gaan toch maar een poging wagen.
Eerst rijden we door het dorpje Milopotamos, bekend om de wandelingen naar de oude watermolens en de watervalletjes. Op dit moment is het aardig uitgestorven, maar toch ziet het er alleraardigst uit. Het staat op onze planning.
Theodor heeft wel zijn deur geopend en is op zijn minst ook alleraardigst.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Aroniadika is een net klein dorpje, zoals bijna alle dorpjes op Kythira net zijn. Heel anders dan op grote delen van het vasteland. Wel wat leegstaande en vervallen huizen her en der, want Kythira heeft net zoals veel andere delen van Griekenland slechte economische tijden gekend (ja, nog slechter dan nu), en vele Grieken zijn het binnenland ontvlucht om naar de grote stad te gaan, of nog verder, naar bijvoorbeeld Australië.
De supermarkt dan (36.26646, 22.96802). Een uitstekend uitgeruste winkel met alles wat we eventueel nodig zouden hebben. Wij hebben vooral flessen drinkwater nodig, brood, wat frisdrank, beleg, een fles vol borrels, wasmiddel , nog wat, en slippers voor mij. Ja, slippers, want die heb ik thuis laten liggen. Dat heb ik al vaker gedaan, dus ik heb straks thuis nog meer slippers.
Helaas gaat het hem hier niet worden met de slippers. Of de maat is niet goed, of ik zou er de deur niet mee uit durven.
Volgende winkel misschien meer succes. Hoewel we merken dat dit nou niet echt de vakantiebestemming van de overkill-aan-op-toeristen-georiënteerd-spul is.
Maar gelukkig heb ik altijd de crocs nog. Maar daar durf ik ook alleen maar net de camperdeur mee uit. Ik heb altijd gezegd: ‘zulke dingen trek ik nooit aan!’. Toch moet ik toegeven dat ze wel gemakkelijk zijn rondom de camper.
Het is trouwens ook altijd lachen als camperaars in Griekenland die dingen buiten de deur laten staan. Zwerfhonden lijken er gek op te zijn, of gek van te worden. Het zal niet de eerste keer zijn dat we twee honden om één crocs hebben zien vechten. En het baasje van de croxx erachter aan.
 |
| Tupperware hebben we zelf genoeg |
Ik heb buiten de supermarkt een waterkraan met aangekoppelde slang gezien. Ik vraag of ik water mag tanken voor de camper en dat mag.
Dan parkeren we de camper ergens tussen ‘Theodorus’ en ‘Maro’ in, en dubben bij welke we wat zullen eten en/of drinken. Kafeneon Theodorus is meer van het drinken en de kleine hap, lijkt het, en wij zijn op dit moment meer van de grote hap. Maro is een tent pal aan de straat waar de ene local na de andere aanwipt of langstoetert.
Daar moeten we zijn!
We eten een heerlijk maal bestaande uit een Griekse salade, Mousaka, chicken souvlaki, en tzatziki met wat brood. En een halve liter witte wijn waarvan ik slechts een half glas drink (nog rijden hé).
Dus kun je nagaan hoe gezellig Monique na het eten is! Een keileuke tent is dit, in een echte Grieks straattafereel ambiance. Ook voor pitta’s gyros en souvlaki kun je hier uitstekend terecht, zien we.
Van de uitbaatster krijgen we een informatieboekje over Kythira, en dat belonen we uiteraard met onze Hollandse MM2-klompjes.
 |
 |
 |
Op weg maar weer. Als we in de camper zitten ziet Monique opeens iets wat op een brievenbus lijkt. Monique had het plan om moeder Thea (da’s net zoiets als moeder Theresa maar dan meer eigen) een kaart te sturen. Die hadden we eerder in Agia Pelagia al gekocht. De brievenbus is net vóór het Kafeneon, maar omdat het alleen maar een gele bus is zonder wat voor opschrift dan ook, en waarvan dan ook nog de klep is vastgeroest, vraagt Monique eerst binnen in het Kafeneon of dat wel een brievenbus is.
De dame binnen komt behulpzaam mee naar buiten en doet voor hoe de kaart erin moet. Monique twijfelt nog steeds aan de echtheid van de bus, maar de dame lijkt ons toch te doen geloven dat het ding echt elke dag geleegd wordt. Vooruit en erin dan maar. Als vorm van bedankje koopt Monique er maar een lekkere Freddo om mee te nemen.
 |
Het locale volk op het terras van de kroeg er tegenover krijgt alles mee en zwaait uitbundig als we even later met de camper voorbij rijden naar onze volgende bestemming. Vijf minuten later nog uitbundiger als we toch de verkeerde kant op bleken te rijden en Aroniadika nogmaals doorkruisen.
 |
 |
 |
Op naar Limnionas Beach. Daar hebben we foto’s van gezien en die staan ons heel erg aan. Een mogelijk probleem kan echter zijn de begroeiing langs de weg ernaartoe. Camperforum(.nl)genoten Julian & Stina zijn er eerder dit jaar geweest en schreven dat ik de electrische takkenschaar maar vooruit moest sturen wilden we met een krasvrije camper op het strand aankomen. Nou wil wel het geval dat hun camper 235 breed is en de onze 205, dus we gaan toch maar een poging wagen.
Eerst rijden we door het dorpje Milopotamos, bekend om de wandelingen naar de oude watermolens en de watervalletjes. Op dit moment is het aardig uitgestorven, maar toch ziet het er alleraardigst uit. Het staat op onze planning.
Dan verder naar Limnionas. Om op de bewuste weg met de
overhangende struiken te komen zien wij geen andere mogelijkheid dan door het
dorpje Kato Hora te rijden. Als we althans de borden ‘Limnionas’ volgen. En dat is pas echt een uitdaging!
Aan het begin staat een bord wat een maximale breedte van 2.5m aangeeft. Wie dat ooit gemeten heeft is waarschijnlijk onder invloed van de lokaal gestookte Tsipouro geweest, want met iets van 2 meter vijftig breed ga je hier echt niet doorheen komen. Ja, mogelijk met een stok van 250 maar niet met iets wat ook nog zes meter of langer is en bochten moet maken.
De spiegels moeten ingeklapt en voetje voor voetje manoeuvreren we door de bijzondere straat. We weten nu al dat als we later onszelf afvragen ‘wat was nou het smalste straatje ooit waar we met de camper doorheen reden?’, dat we dan deze straat in Kato Hora zullen noemen.
Als ik op een gegeven moment met de camper voortkruipend voorzichtig met mijn hoofd een stukje uit het raam naar beneden kijk om te zien of ik geen stoepjes meeneem, hoor ik opeens ‘stop Michel!’ van Monique. Die was hetzelfde aan de rechterkant aan het doen maar hangt nu me haar staart vast in een rozenstruik. Ik kan net op tijd remmen, anders hadden we of een rozenstruik in de camper gehad óf Monique’s staart was in de rozenstruik achtergebleven.
Poehpoeh, na dit kunst- en vliegwerk komen we uit op een klein pleintje bij de oude vesting Kato Hora. Daar nemen we een korte pauze maar een bezichtiging doen we wel op de terugweg.
Van Kato Hora naar Liminonas is een bijzonderheid om te rijden. Helaas krijg ik niet alles mee wat Monique meekrijgt want de handjes aan het stuur en de oogjes op de weg zijn hier af en toe hard nodig. Maar wat een genot om de 3.0 liter automaat hier te rijden. Af en toe passeren we de plekken die Julian bedoeld moet hebben. Maar met langzaam rijden en goed mikken houden we aan beide zijden een centimeter of vijf over. Een krasvrije doorkomst dus, Julian!
Aan het begin staat een bord wat een maximale breedte van 2.5m aangeeft. Wie dat ooit gemeten heeft is waarschijnlijk onder invloed van de lokaal gestookte Tsipouro geweest, want met iets van 2 meter vijftig breed ga je hier echt niet doorheen komen. Ja, mogelijk met een stok van 250 maar niet met iets wat ook nog zes meter of langer is en bochten moet maken.
De spiegels moeten ingeklapt en voetje voor voetje manoeuvreren we door de bijzondere straat. We weten nu al dat als we later onszelf afvragen ‘wat was nou het smalste straatje ooit waar we met de camper doorheen reden?’, dat we dan deze straat in Kato Hora zullen noemen.
Als ik op een gegeven moment met de camper voortkruipend voorzichtig met mijn hoofd een stukje uit het raam naar beneden kijk om te zien of ik geen stoepjes meeneem, hoor ik opeens ‘stop Michel!’ van Monique. Die was hetzelfde aan de rechterkant aan het doen maar hangt nu me haar staart vast in een rozenstruik. Ik kan net op tijd remmen, anders hadden we of een rozenstruik in de camper gehad óf Monique’s staart was in de rozenstruik achtergebleven.
 |
 |
Poehpoeh, na dit kunst- en vliegwerk komen we uit op een klein pleintje bij de oude vesting Kato Hora. Daar nemen we een korte pauze maar een bezichtiging doen we wel op de terugweg.
Van Kato Hora naar Liminonas is een bijzonderheid om te rijden. Helaas krijg ik niet alles mee wat Monique meekrijgt want de handjes aan het stuur en de oogjes op de weg zijn hier af en toe hard nodig. Maar wat een genot om de 3.0 liter automaat hier te rijden. Af en toe passeren we de plekken die Julian bedoeld moet hebben. Maar met langzaam rijden en goed mikken houden we aan beide zijden een centimeter of vijf over. Een krasvrije doorkomst dus, Julian!
De beloning is super. Wat een baai. Alleen jammer dat er al
een camper staat; de Italianen die ook een dagje bij ons op Lykodimou stonden.
Op een nieuwe plek aankomend is het altijd even zoeken waar we de camper zullen
plaatsen. Zeker als ook nog het oog van de hele omgeving erop gericht is.
We laten de camper even helemaal achteraan staan, naast twee grote tamarisken waartussen twee hangmatten gespannen zijn. Nog meer kampeerders dus.
Eerst maar eens naar de bar. Ja, de bar. Een hele leuke lokale bar aan het strand. Er zitten een paar locals, en twee Griekse jongemannen waarvan één van het type Rastafari inclusief lange dreadlocks (dat moeten de hangmatters zijn), en vier toeristen die bijna niet anders dan Nederlanders kunnen zijn. En dat zijn ze ook.
Als wij dan ook nog gaan zitten zegt de uitbater, blijkbaar verwonderd over
zoveel klandizie enthousiast: ‘ Yes, I’m doing
good business today!’.
De stemming zit er bij ons al meteen in, zeker ook mede door de fantastische Griekse blues/jazz die er gedraaid wordt. Alhoewel de muziek van USB blijkt te komen, dus er draait niks meer.
Met een paar Griekse Mythossen, die we zelf uit de koelkast mogen pakken, wordt het zowaar nog gezelliger.
‘Ja het leven is één groot feest als je met de camper op Limnionas Beach bent geweest’.
Voordat het te gezellig wordt (alcohol) zetten we de camper maar eens wat definitiever weg. Helemaal achteraan en voor een deel naast de hangmatplek van de Griekse jongens. De Rastafari komt even kijken wat er met hun privacy zal gebeuren. Monique loopt hem tegemoet en vraagt of het ‘no problem’ is. En zegt dat ze gewoon moeten doen wat ze anders ook zouden doen. Ze hebben een radio staan en Monique zegt ook dat ze dat ding gewoon moeten laten spelen.
Dit is alles prima en de Rastafari zegt dat wij ook gewoon moeten doen wat we anders ook zouden doen.
Als hij daar maar geen spijt van krijgt.
Een leuke plek ook voor wat plaatjes van mijn plaatje....
Het is nog een leuke avond op deze droomplek.
We laten de camper even helemaal achteraan staan, naast twee grote tamarisken waartussen twee hangmatten gespannen zijn. Nog meer kampeerders dus.
Eerst maar eens naar de bar. Ja, de bar. Een hele leuke lokale bar aan het strand. Er zitten een paar locals, en twee Griekse jongemannen waarvan één van het type Rastafari inclusief lange dreadlocks (dat moeten de hangmatters zijn), en vier toeristen die bijna niet anders dan Nederlanders kunnen zijn. En dat zijn ze ook.
De stemming zit er bij ons al meteen in, zeker ook mede door de fantastische Griekse blues/jazz die er gedraaid wordt. Alhoewel de muziek van USB blijkt te komen, dus er draait niks meer.
Met een paar Griekse Mythossen, die we zelf uit de koelkast mogen pakken, wordt het zowaar nog gezelliger.
‘Ja het leven is één groot feest als je met de camper op Limnionas Beach bent geweest’.
Voordat het te gezellig wordt (alcohol) zetten we de camper maar eens wat definitiever weg. Helemaal achteraan en voor een deel naast de hangmatplek van de Griekse jongens. De Rastafari komt even kijken wat er met hun privacy zal gebeuren. Monique loopt hem tegemoet en vraagt of het ‘no problem’ is. En zegt dat ze gewoon moeten doen wat ze anders ook zouden doen. Ze hebben een radio staan en Monique zegt ook dat ze dat ding gewoon moeten laten spelen.
Dit is alles prima en de Rastafari zegt dat wij ook gewoon moeten doen wat we anders ook zouden doen.
Als hij daar maar geen spijt van krijgt.
Een leuke plek ook voor wat plaatjes van mijn plaatje....
 |
 |
|
Het is nog een leuke avond op deze droomplek.
Truste
Donderdag 2 juni 2016
Overnachten op Limnionas Beach, Greece
KM
Coördinaten 36.23413, 22.90541
Geen opmerkingen:
Een reactie posten