Dinsdag 14 juni 2016
Ontwaken op Limnionas Beach
KM
Coördinaten 36.23413, 22.90541

Dat mijn Monique goed in de markt ligt dat weet ik wel. Maar dat zelfs mannen van 80+ voor haar op de knieën gaan…

Hoewel het leven hier in deze baai pas echt tegen het middaguur lijkt te beginnen, is er behalve Monique en ik toch nog iemand aanwezig. Een oudere man loopt langs de waterlijn en ontmoet Monique, die hetzelfde doet (langs de waterlijn lopen).
Ik zie vanaf een afstand dat ze een gesprek proberen te voeren, maar afgaande op de vele gebaren lijkt dat niet echt goed te lukken. Uiteindelijk gaat hij de man op de knieën om het een en ander via tekeningen in het zand uit te leggen.

Ik kom er dan ook maar eens bij.  Het valt niet mee om

te communiceren met iemand wiens enige Engels woord ‘mother’ is. En ons Grieks is na al die jaren ook nog steeds beperkt tot het van 1 tot 5 tellen, vragen waar het strand is, een brood bestellen, wijn, goeie reis wensen, goedemorgen/goedendag/goedenacht, hoe gaat het (en ook daarop kunnen antwoorden), en dan houdt het wel een eind op.
Maar met gebaren, pen en papier,  en nu dus met een stok in het zand tekenen komen we ook wel een eind.

De alleraardigste man heet Perrykalis. Hij is 84, woont in Milopotamos, heeft een zoon van 40 die in Athene woont en rijdt op die kekke off the road motor die voor de bar staat. Ja, ook hem hadden we al eerder gezien toen we zaten te eten bij taverne Platanos. Hij kwam toen stapvoets voorbij gereden op zijn motor, met de benen langs de motor bungelend, de voeten gestrekt en met de tenen aan de grond alsof hij bang was elk moment om te vallen.
Maar, voor ons uit lopend, lijkt het ook alsof hij elk moment dreigt om te vallen. Petje af, dat zo’n man nog op een off the roadje rijdt.

Hij gebaart ons te volgen.  En dan blijkt hij een van de ‘huisjes’ te bezitten in de rechterhoek van de baai. We vroegen ons al af wat voor functie de huisjes zouden hebben. Van de eerste wisten we dat er een duikcentrum in zat. Zát, want er staat een brief op de deur dat ze verhuisd zijn naar Kapsali.

We kijken onze ogen uit binnen. Het lijkt wel een soort van grot, met één piepklein raampje, en een houtkachel middenin. De afvoerpijp verdwijnt langs het plafond en door de muur weer naar buiten. Wat er verder nog allemaal in staat mag je proberen te ontdekken op de foto’s. Veel Brabanders zouden het als toei of bras omschrijven…

Als je heel goed kijkt ontdek je ook een fles whisky. Dat klinkt in alle talen hetzelfde, en in combinatie met het óók internationale inhoud-van-glas-in-de-keel-gieten-gebaar dat Perrykalis maakt, én het wijzen naar de fles, begrijpen we dat het geen koffietijd is maar borreltijd.  Toch vinden we kwart voor tien in de ochtend iets te vroeg en beleefd slaan we zijn lieve en genereuze aanbod af. 

Wij hebben echter ook iets voor hem: juist, onze MM2GREECE-klompjes. Ook die kun je ontdekken op de foto’s.
We nemen afscheid van deze vriendelijke man, en gaan maar eens aan het ontbijt.

Wat later zien we hem vertrekken op zijn motor. Als ik naar hem zwaai krijg ik er bijna meteen ook weer spijt van, bang dat hij al wankelend rijdend terug zal zwaaien. Straks heb ik een aantal fracturen bij een oude man op mijn geweten.

Voor de rest gaat het vandaag zijn gangetje. We brengen de meeste tijd door in de schaduw van de grote tamarisken waar we naast staan.
Iemand in een auto toetert en rijdt omhoog naar de kerk. Er steken een paar hengels uit een raam van de auto, en dat in combinatie met de baard van de bestuurder kan alleen maar betekenen dat Pappas Serrafim (ja, die van de kano) gaat vissen.

Rond het middaguur ga ik een Frappé drinken bij Nikos en mijmer een eind weg de prachtige baai in.
In de middag gaan we met ons tweeën nog maar een ouzo’tje en een biertje drinken bij Nikos. Die man moet toch ook een bestaansrecht hebben.

Fly me to the moon

Als ik tegen zevenen onder de bomen zit te schrijven (typen dus), hoor ik achter me een auto die stopt, en vervolgens ‘hello my friend!’.
Ik draai om en zie de Pappas met zijn hoofd uit het raam. Hij is dus (alweer…) wezen vissen, en moest daarvoor nog 3 kilometer over de rotsen lopen, vertelt hij.  Ik sta zo met hem te babbelen (hij spreekt aardig goed Engels) als ik opeens zijn ogen twinkelend zie afdwalen naar iets achter me. En in een flits weet ik ook waarom; Monique komt ook even gedag zeggen. Maar die had vanwege Pappas’s blikken naar haar rondingen eerder deze week uit voorzorg maar snel een t-shirt en een broek over haar bikini aangetrokken. De ogen van de Pappas twinkelen er echter niet minder om.
Ja, Pappa’s Serrafim, jij mag dan De Heer hebben, maar ik heb Monique.

Als Serrafim en nog enkele dagjesmensen zijn verdwenen hebben we de hele baai weer voor onszelf alleen. Terwijl de maan en de ledbloemen achter op onze camper langzaam het daglicht over gaan nemen komen we tot de conclusie dat het weer another day in paradise was.

Dinsdag 14 juni 2016
Overnachten op Limnionas Beach
KM
Coördinaten 36.23413, 22.90541