Donderdag 16 juni 2016
Ontwaken op Limnionas Beach
KM 53537
Coördinaten 36.23413, 22.90541

Vandaag vertrekken we van het eiland Kythira. Op één dag na hebben we er drie weken volgemaakt. Uiteraard hebben we elkaar in deze drie weken regelmatig gevraagd of we hier nog een keer willen terugkeren. En ja, dat willen wij wel.
In een soort van slotwoord van dit dagboek zullen we dat toelichten.

De ferry naar Neapoli op het vasteland vertrekt vanmiddag om 16:30 vanuit Diakofti.  Maar omdat we geen enkel idee hebben hoe druk het zal zijn op de boot gaan we op tijd naar de haven. Eerst maar tickets kopen, en dan kunnen we altijd nog wat relaxen in de bijna tropisch aandoende baai van Diakofti.

A.s. maandag 20 juni vertrekt onze ferry vanuit Patras (Griekenland) naar Ancona (Italie). A.s. zaterdagavond willen we in Valimitika (noordkust Peloponnesos) zijn, om daar zondag onze Griekse kennissen te bezoeken. Dat doen we elk jaar, aan het begin of

einde van onze Griekenlandtrip.  We maken dus nog een paar stops voor het zover is.

Als we op het punt staan om van deze Limnionas Beach te vertrekken komt bareigenaar Nikos nog gedag zeggen: ‘Kalo Taksidi!’ (Goede reis!). Dank je Nikos, hopelijk tot een andere keer.
Bij het toiletgebouwtje maken we een korte sani-stop om water te tanken, en vuilwater en de toiletcassette te legen. Onze bus ziet er na 4 weken ondertussen uit als een beest, maar wassen doen we thuis wel. Het enige wat we goed schoon houden aan de buitenkant zijn de ramen van de cabine, wat we nu ook meteen doen.

We nemen de route via Piso Pigadi, dus niet via Kato Hora, naar Milopotamos. Vandaar is het nog ongeveer een half uur naar Diakofti. We komen langs het vliegveld, waar niets wat ook maar enigszins op een vliegtuig lijkt te zien is. Nou hebben we begrepen dat er ook maar enkele vliegtuigen per week landen en opstijgen, waaronder elke maandag een Nederlands vliegtuig.
Op de weg naar Diakofti is ook zo goed als niets te beleven. Het spreekwoordelijke ‘geen hond op de weg’ is in tegenstelling tot het grootste deel van de rest van Griekenland hier op Kythira écht van toepassing; we hebben deze 3 weken ongeveer 5 aangelijnde honden gezien en geen enkele zwerfhond. Monique helemaal blij dus.

‘Geen geit en/of schaap op de weg’ zou in Griekenland vaak beter van toepassing zijn. Maar daar treffen we wel een flinke kudde van als we de(zeer goede ) weg afdalen naar Diakofti. Een herder is nergens te bekennen.

Afdalend zien we vanaf hoogte de ferry al liggen. Het is pas half twaalf dus we zijn wat ongerust of het vaarschema wat we hebben wel  klopt.
In het dorpje Diakofti rijden we dan allereerst via de brug naar het havenkantoor, wat gesloten blijkt. Op de deur hangt het actuele vaarschema aangeplakt, en dat blijkt gelukkig dezelfde als die wij hebben. De ferry vertrekt om 16:30 uur dus we hebben nog tijd genoeg om op een terras een paar freddo’s te drinken en daarna nog wat te zonnen in deze baai die in de Malediven beslist niet zou misstaan.

Als we aan de freddo’s zitten (Café Minas-https://youtu.be/PfVhmgMYy8I)krijgen we het trieste bericht van Thanos, de kleinzoon van het Griekse echtpaar Atha en Adjelica waar we elke Griekenlandreis op bezoek gaan, dat zijn oma Adjelica in het ziekenhuis is opgenomen, en dat er geen hoop meer voor haar is……

Ach gut, die lieve Adjelica. We komen er denk ik al tien jaar. En hoewel ons Grieks zo goed als niks voorstelt, en haar niet-Grieks helemaal niks, leken we elkaar op de een of andere manier toch altijd goed te begrijpen.
We hebben Atha en Adjelica ontmoet tijdens onze allereerste dagen van onze allereerste camperreis naar Griekenland. Terwijl we in het dorpje Valimitika rondliepen en de achtertuin van een huisje bewonderden werden we door Atha (nu 93) naar het zitje onder hun veranda geloodst en op Griekse koffie met koekjes getrakteerd. Het jaar daarop gingen we ook even op bezoek, en zo is het nu dat we dit al tien jaren doen. De laatste jaren zijn ook steeds hun zoon Yannis met zijn vrouw Nina, en hun kinderen Thanos en Dimitra erbij, en is het koffiemoment veranderd naar een borrel en een geweldig Grieks maal (zie ook http://mm2greece2015.blogspot.nl/2015/06/woensdag-17-juni-2015.html#more) .

Triest. We wensen de familie via Thanos veel sterkte en dat Adjelica de rust mag vinden.

Ons geplande bezoek aan Valimitika a.s. zondag zal dus helaas niet doorgaan. We overwegen nog even of we niet nog een dag langer op Kythira zullen blijven, maar besluiten toch maar om straks de ferry te nemen. Als ‘ervaren’ Griekenlandgangers vinden we vast nog wat leuke oponthoudplekjes op weg naar Patras, waar we a.s. maandagmiddag de ferry naar Italië moeten nemen.

Maar eerst nog maar even de beentjes omhoog op het strand van deze schilderachtige baai, en de voetjes in het natuurlijke zwembad. Wat een prachtige plek. Als we weer eens op Kythira komen zullen we hier in Diakofti toch eens een s plekje zien te vinden om een aantal dagen te staan.





15:30 uur rijden we in enkele minuten naar de kleine haven waar inmiddels het kantoor geopend is.
We betalen  €91 voor de vaart naar Neapoli. Nadat we onze bus in het ruim van het schip gestald hebben zoeken we een leuk schaduwrijk plekje op het bovendek. Het is al erg warm; we schatten dat de temperatuur rond de 35 graden ligt. Als we zo langs het schip en de kade naar beneden kijken lijkt het wel alsof we in een groot zwembad aangemeerd liggen, zo ongelooflijk helder is het water. Het doet ons hier sterk aan het eiland Elafonisos denken, met voor ons tot nu toe het mooiste strand van Griekenland.

De boot zit een stuk voller dan op de heenreis, met op een enkele buitenlandse toerist na allemaal Grieken. Als we zo een stuk langs de kust van Kythira wegvaren herkennen we allerlei plaatsen die we op de heenweg nog niet kennen: Agia Pelagia, Platia Ammos, de vuurtoren… het is opeens veel meer ‘ons eiland’ geworden.
Met een paar Freddo’s mijmeren we met nu al lichte heimwee wat na. Dag Kythira, hopelijk tot ziens!

In de verte komt meteen ook alweer Neapoli in zicht, onze aankomsthaven, die we in een kleine anderhalf uur zullen bereiken.
We hebben nog steeds niet echt een plan hoe we de terugreis naar Patras zullen indelen, nu het bezoek in Valimitika niet doorgaat. Naar Boza vanavond? Het strand waar we op de heenreis ook een aantal dagen hebben doorgebracht?
We moeten ook een beetje rekening houden met de feestdagen het komende weekend. Zondag en maandag is het Orthodox Pinksteren, en we weten uit ervaring dat de Grieken dan massaal naar het strand trekken. Willen we dus het weekend een plekje aan een strand hebben dan moeten we dat op tijd vinden.

Tegen zessen komen we van de ferry af. En op de kade rijdend zijn we er opeens uit: niet naar Boza, maar naar Monemvasia (https://nl.wikipedia.org/wiki/Monemvasia), een historische Griekse vestingstad waar we al enkele keren eerder zijn geweest.
We weten dat we daar kunnen overnachten tegenover een taverne. We zullen daar dan ook eten, en morgenochtend al vroeg, voordat de 40 graden toeslaan, nog eens een paar uren door het middeleeuwse stadje dolen.

Het is een goed uur rijden naar Monemvasia. Verwacht geen gladde rechte weg want er moeten wat bergen overgestoken worden.
Tegen half zes zien we de grote rots Monemvasia liggen. De laatste kilometers volgen we de kustweg met best wel wat potentiele overnachtingsplekken. Wij rijden echter verder.
Eerst komen we  door het ‘moderne’ Monemvasia. Wat een contrast met Kythira. Zo’n drukte zijn we niet meer gewend. 

De berg Monemvasia

Het middeleeuwse Monemvasia is te bereiken via een brug. Aan het begin van de brug staan aan weerszijden borden met daarop een tentje en een caravan en een streep erdoorheen.  Tja, wij hebben geen tent en ook geen caravan, dus doorrijden maar.
Nou weten we dat in het hoogseizoen het vrijstaan vanaf hier (dus vanaf de brug naar het oude Monemvasia) vaak niet getolereerd word. Net vóór de brug aan de rechterkant is een grote P waar overnachten meestal wel getolereerd word.
Tot nu toe hebben wij geen probleem gehad óver de brug en tegenover de taverne, dus daar parkeren we nu ook.

Het terras van de taverne is nog zonder klanten. Voor Griekse begrippen is het natuurlijk ook nog vroeg. Onze trek kent echter geen tijd dus we schuiven maar eens aan voor een tzazika, brood, een steak, en een kannetje wijn.
Veel drukker wordt het nog niet. Tegen de tijd dat we naar de camper gaan – aan de overkant van de straat – zitten bij de taverne slechts twee stellen.
Er lopen nog wel steeds mensen naar het oude Monemvasia. Het zal er ’s avonds inderdaad ook wel mooi uitzien. De fut is er echter bij ons uit met dit warme weer en na het kannetje wijn. Wij bezoeken het wel morgenochtend.

De temperatuur zakt niet onder de 32 graden. Niet binnen in de camper en niet buiten. We moeten het dus een beetje hebben van de tocht door alle ramen en dakluiken open te zetten, en eenmaal op bed zo stil mogelijk liggen.
Maar het is een onrustige avond;  auto’s razen af en aan, wat motorrijders staan een beetje voor de katse kut te gassen bij de taverne, en de muziek bij de taverne is ook niet om over naar huis te schrijven. Dus stop ik er maar mee.

Truste

Donderdag 16 juni 2016
Overnachten bij Monemvasia
KM
Coördinaten 36,687271 23,043104