Dinsdag 31 mei 2016
Ontwaken op Lykodimou Beach, Greece
KM
Coördinaten 36.28718, 22.92288

Een baai geruggensteund door hele hoge steile rotsen die perfect gelegen is voor de zonsondergang is weer wat minder geschikt voor een zonsopkomst. Het duurt gewoon tot zeker halverwege de ochtend voordat je op het strand in de zon kunt liggen. Niet dat we dat persé van plan waren, maar voor degenen die het in de toekomst misschien wel willen is het een weetje.  ‘Elk voordeel heb zijn nadeel’, zei Meester Cruijff.

Eerst maar een wasje doen. De zon staat

in ieder geval wel al op de Tupperware-wonderwasemmer.

Als de zon de baai eenmaal binnen is haal ik de kano van het dak. Het opblazen/opbouwen is een fluitje van een cent. Binnen een kwartier zit ik erin. Het water is zo glashelder dat ik soms denk te zweven. Na een half uurtje peddelen en poedelen wil Monique ook wel mee.

In het begin is het allemaal nog dolle pret maar na een kwartiertje is dat snel over……

Hier nog koek en ei....

Zó zijn we nog heel vrolijk foto’s aan het maken van ons in de kano drijvend op een prachtig groen/blauw gekleurde en kalme zee, zó worden we bijna onverwachts opgetild door een golf. We zien hem aankomen en roepen nog ‘peddelen!!’, maar het volgende wat ik hoor is ‘Michééééll!’ en dan worden we met kano en al op de rotskust omgekieperd.

De golven blijven komen en we proberen zo snel mogelijk wat hogerop te komen, want er zitten zeer scherpe rotsen bij, en we willen niet nogmaals gegrepen worden. Monique is een waterschoen kwijt en glijdt steeds weg. De kano die ik nog vast heb - eigenlijk om te voorkomen dat die weer over ons heen geslagen wordt – probeer ik met me mee te trekken maar met die golven is dat een heel karwei.
Gelukkig lukt het ons na een tijdje iets hoger op een redelijk vlak stuk rots te komen.  Maar nog steeds rollen de golven tussen onze benen door. Als we uiteindelijk met kano en al nóg iets hogerop kunnen, komen we erachter dat we toch wel gehavend zijn.

Monique is o.a. met haar hoofd op de rotsen gekomen maar heeft zo op het eerste gezicht behalve een paar schrammen gelukkig geen wonden. Wel een kleine bult/ blauwe plek op de achterkant van haar schouderblad, en zoals ze het aangeeft zullen er mogelijk nog wel wat meer kneuzingen zijn.
Ik heb ook wel wat plekken en schrammem maar vooral mijn knie is goed aangedaan. Er zit een redelijke scheur aan de buitenkant waar het bloed uit sijpelt, maar geen forse bloeding. Gelukkig kunnen we alles bewegen en zijn we bij ons volle verstand.

Hier niet meer

Nadat we de tijd hebben genomen om van de schrik en de emoties te bekomen komt het volgende: hoe weg hier? Hoewel onze camper in zicht is kunnen we er vanaf hier niet naartoe lopen lijkt het, en zwemmend of met de kano het water in gaat niet meer met de golven. Als het een zandstrand was zou het geen groot probleem zijn geweest maar met deze rotsachtige ondergrond durven we even geen risico meer te nemen. We staan er zeker nog wel een uur om te zien wat de zee doet en of we er op een bepaalde plaats misschien toch nog in kunnen, maar we krijgen het niet voor elkaar. We vinden het risico te groot.
Wat nu? Geen mens te zien, en hoe terug? Hemelsbreed is het niet ver maar we zitten net om de hoek van een steile rots. Dan maar proberen over de rotsen via de berg achter ons naar de baai te lopen waar onze camper staat. Eerst trekken we de kano nog hogerop. Er blijken enkele scheuren in de beschermende onderlaag te zitten. Er zou misschien nog wel mee te varen zijn maar niet nu.
We leggen hem op een droog stuk met de peddels en vesten erin. Misschien dat we er morgen iets mee kunnen. Eerst onszelf maar eens in zekerheid brengen.

Met veel geklauter (gelukkig heeft Monique haar waterschoen weer teruggevonden) komen we op een punt waar wat Griekse jongelui van de hoge rotsen duiken. Die hadden we eerder vandaag al gezien. Ze staan verbaasd als ze op dat schijnbaar onmogelijke punt waarvan ze af duiken ons opeens zien staan.
Als we duidelijk maken dat we een ongelukje hebben gehad en dat we naar de camper willen loodsen ze ons langs een zeer steile afgang naar de baai. Vandaar kunnen we het gelukkig zelf af.
Bij onze camper aangekomen is het wonden likken geblazen en van de schrik bekomen.

Ja ja, dat is me wat. We  niet snappen nog steeds niet waar die enorme deining nou zo plots vandaan kwam. 
We nemen eigenlijk nooit onnodige risico’s en doen alles heel doordacht. Ik heb lang fanatiek gewindsurfd, weet wat de natuur kan doen met de mens en materiaal,  en heb me nu toch op de een of andere manier laten verrassen.

We kijken elkaar nog eens goed aan én goed na, en vinden nog wel wat meer schrammen en bulten bij ons beiden, maar beseffen ook dat dit heel anders had kunnen aflopen. Lucky us. Mijn kniewond is wel fors. Ik ga er nog even mee de zee in om hem daar goed open te wrijven en ‘schoon’ te spoelen, en daarna herhaal ik dat bij de camper nogmaals met schoon water. Thuis zou hij wel in aanmerking komen voor een paar hechtingen maar hier en nu is de situatie eventjes anders. Ik doe er wat steriestrips op en verbind het losjes.

Wat we met de kano doen zien we morgen wel weer. De Olympus TG4 waterdichte camera ligt er nog in maar ook dat is geen halszaak.

Wij zijn er nog. Laat de zon maar lekker ondergaan, wij niet….

Dinsdag 31 mei 2016
Overnachten op Lykodimou Beach, Greece
KM
Coördinaten 36.28718, 22.92288