Maandag 30 mei 2016
Ontwaken in Platia Ammos
KM 53366
Coördinaten 36.36433, 22.9597

Een wandeling vandaag. We gaan er een doen uit het boekje ‘Kythira doorlopend’ van Frank van Weerde van Pyrgos House.
Een wandeling van 12,5 km naar de vuurtoren en het strand van Agios Nikolaos. Tegen tien uur gaan we op pad. Het is enigszins bewolkt en bij vertrek valt er zelfs een enkele fijne druppel. Temperatuur is ok, zo’n 25 graden. De bewolking trekt echter al snel weg en het wordt een hete dag. Een héle hete dag. Het is voor Monique en alle andere wandelaars niet te hopen dat het met de Vierdaagse ook zo heet zal zijn.

Bij een ienieminikerkje op een soort van kruispunt nemen we

een korte pauze. Vanaf dat moment zijn er veel bloemen en kruiden langs het pad. En ook opvallend veel spinnen, die hun draden tot wel vier meter naar de overkant van het pad geschoten hebben. We blijven er regelmatig achter ‘hangen’ en krijgen de kleefdraden bijna niet van onze armen en gezicht. Maar goed dat we op dat moment de  spin niet vergroot kunnen zien want dan waren we gillend weggerend. 
Een opvallend oranje/rode kleur heeft het pad. Het doet Monique af en toe aan Kenia denken waar ze weleens vrijwilligerswerk heeft gedaan.

Denken we op dat moment nog dat deze onverharde weg nog wel te rijden is voor onze camper dan wordt dat heel anders als we afdalen naar het strand van Agios Nikolaos. Het Zwitsers stel met hun 4x4 camper vertelde gisteren dan wel dat onze bus dat wel zou kunnen, maar dat hebben ze toch echt niet goed ingeschat. Vooral de laatste 200 meter zijn geen beginnen (of eindigen) aan. Dus beste camperaars zonder 4x4: niet doen!

Eenmaal op het strand nemen we helemaal aan het einde, voorbij het kerkje (gesloten), een verdiende koele duik en pauze. En omdat hier echt helemaal geen mens of dier is, mogen de billetjes en de borstjes het zonlicht ook tot zich nemen.

Dan komt het pittigste deel van de wandeling: omhoog naar de vuurtoren. Het pad wat ietwat lastig te vinden is gaat door struiken en langs en over keien schuin tegen de helling op. Waar we misschien wel het meeste last van hebben zijn ook hier de spinnen. Op een gegeven moment zien we ons genoodzaakt om met een lange stok voor ons uit de draden kapot te slaan.

Zwetend en met rode hoofden komen we boven. Het is ff wennen aan deze temperaturen.  We laten de schaduw van het gebouw ons wat afkoelen. We hadden de voeten en de handen graag even onder de aantrekkelijk grote kraan gestoken maar wat ik ook draai: er komt niks uit.
Weer wat tot rust gekomen bekijken we het gebouw eens wat beter. Maar hoe we het ook bekijken, we kunnen er in de verste verte niet het exceptioneel architectonisch bijzondere bouwwerk in ontdekken zoals dat in enkele boeken over Kythira beschreven staat. Echt helemaal niet.

Vanaf de vuurtoren gaat het pad terug voor een deel nog langs doornstruiken. Goede stevige hoge schoenen en een lange broek zijn hier geen overbodige luxe merken we. De lange broek hebben we voor deze wandeling in de camper gelaten maar had deze wandeling zeker niet misstaan.
Het laatste stuk naar onze camper op de P van het dorpje Plata Ammos valt vooral mij toch wat zwaarder dan verwacht. De best pittige 17 kilometer van de N70 bij Nijmegen lopen gaan me een stuk beter af. Ik moet echt nog wennen aan de hoge temperaturen merk ik. Monique deed het beter vandaag.

Bij de camper aangekomen is er met de glasheldere zee voor de deur maar een optie: erin. Zelfs Monique, die normaliter over het deel van teen tot knie ongeveer 5 minuten doet, is in seconden ondergedompeld.

Tegen zes uur breken we op. We willen eerst eens kijken bij Fourni/Fournoi beach wat vlakbij ligt. De Nederlanders die we gisteren op de markt in Potamos spraken vertelden dat de weg erheen te doen moest zijn voor onze bus. Medecamperforum.nl-genoot Julian schreef echter dat het niet te doen was.
We proberen het toch. Het is een onverharde slingerweg met diverse haarspeldbochten. Als we op een gegeven moment een auto tegenkomen en ik helemaal naar het randje moet (afgrondkant) schiet Monique even in de stress. Maar ook daar komen we weer uit… Uiteindelijk komen we bij het strand uit wat voor een groot deel vol ligt met grote gesloten plastic balen met…. ik weet het niet. Afval? Nieuw zand? Niet echt aantrekkelijk. En er is ook niet echt een goeie plek voor een prettig verblijf. Dan maar weer terug. Weten we dat ook weer.
Resumé: Laten we zeggen dat het voor onze bus op het randje van niet-te-doen/wel-te-doen is. Grotere/langere/zwaardere campers zonder achterwiel- of vierwielaandrijving: wegblijven!

Dan naar de westkant van het eiland. Naar Lykodimou beach. Die hadden we zelf al uitgezocht maar ook Frank van Weerde tipte hem ons gisteren. Ik meen me te herinneren dat hij zei ‘gegarandeerd alleen’. Ik heb ook nog gelezen dat het dé plek is om de zonsondergang te zien dus dat wordt wat.

Het wordt in ieder geval een prachtige weg die goed te rijden is. Bij vlagen wel smal en zonder vangrail. Aan het einde komen enkele bochten die bij de terugweg waarschijnlijk wat moeite en oplettendheid nodig hebben. Ze zijn erg steil en érg kort door de bocht.
Na de laatste (en steilste) bocht komen we uit op één van de meest bijzondere baaien die we gezien hebben in Griekenland. En we zijn er inderdaad de enigen, Frank!
Een prachtig heldere zee en halverwege de baai een grot. Er gaat nog een hele korte steile afrit tot echt beneden aan het strand maar na lang wikken en wegen nemen we dat risico toch maar niet.
We parkeren onze bus bovenaan het plateau met bedroom-, kitchen-, bathroom- én livingroomview op het westen.

Laat maar zakken dat ding.

Maandag 30 mei 2016


Overnachten op Lykodimou Beach, Greece
KM
Coördinaten 36.28718, 22.92288